59,5.

Nie było mnie tydzień za co Was bardzo przepraszam.
Brak czasu.
Szkoła.
Sprawdzian za sprawdzianem.
Dodatkowe zajęcia, nauka i kiedy w końcu wszystko skończone to padam na twarz.
Ale teraz przez jakiś czas powinno być luźniej i postaram się dużo częściej pisać, a przynajmniej do Was zaglądać bo tego chyba brakuje mi najbardziej.

Kilka dni temu odważyłam się stanąć na wagę.
59,5 kg. Szok. Pozytywny szok. Byłam przygotowana na to, że zobaczę minimum 3 kg więcej, więc jest dobrze. Bilanse nie są takie jak pisałam ostatnio, niestety wychodzi trochę więcej. Na razie jem w granicach 1500 kcl. Trochę jest, ale staram się nie wpadać w paranoję. To tylko na początek, już powoli zacznę zmniejszać bilanse.

1500 kcl. Dużo.
A ja i tak czuję głód. Chociaż chyba bardziej ten psychiczny, nie fizyczny.
Dawno nie jadłam tak "normalnie"
Muszę przyzwyczaić mój organizm, żadnych gwałtownych ruchów, powoli, mam czas.
Codziennie walczę, żeby to "normalne" jedzenie nie skończyło się wielką katastrofą.
"M. Ty nie potrafisz normalnie jeść, przecież to za dużo, a może by się tak dopchać do bólu? Ten jeden raz jeszcze. Tyle nerwów, taki zapierdziel ze wszystkim, musisz odreagować. Wyłączyć myślenie. Jeść."

Potrafię!

Trzymam się.
Ale cholernie boję się, co przyniesie każdy kolejny dzień. Staram się myśleć pozytywnie, myślę o przyszłości. O tym jaka będę, jeśli z tego wyjdę, że znowu zacznę tak naprawdę żyć, że schudnę, że będę szczęśliwa. I to mnie jakoś teraz trzyma. Ale jest strach, że ta prawdziwa chwila słabości w końcu nadejdzie, a ja nie będę umiała sobie z nią poradzić. Wiem, że tak myśleć nie mogę i staram się. Wiem na pewno, że teraz się nie poddam. Znalazłam siłę , którą tak długi czas chowałam bardzo głęboko w sobie i wykorzystam ją, obiecuję.

Idę do Was jeszcze i zaraz do łóżka. Ostatnie kilka nocek zarwałam i przez naukę i przez stres, nadmierne myślenie o tym wszystkim. Zmęczona jestem strasznie a teraz siły potrzebuję jak nigdy.