Walczę!

Jest lepiej.
Wróciła motywacja, wróciła siła, wróciły chęci.
Wróciła wiara w to, że chcę i mogę w końcu zmienić swoje życie. Jeśli tylko dam z siebie wszystko. Wiem, że jestem w stanie dać radę i osiągnąć to do czego dążę już tak długi czas.
Tylko cały czas boję się, strach paraliżuje to wszystko. Nie ufam sobie na tyle, żeby planować cokolwiek, boję się każdego kolejnego dnia. I to sprawia, że chwilami wydaje się to wszystko takie bezsensowne. Bo nie dasz rady, bo to wróci. Haha i co, że teraz jest dobrze. To zawsze wraca.
Nie wiem jak mam pozbyć się tego myślenia, umieć z tym walczyć. Próbuję, naprawdę próbuję, a to cały czas siedzi w mojej głowie, chcę to zagłuszyć pozytywnym nastawieniem. Emocjonalna walka na słowa w moim umyśle, która toczy się 24 na dobe.

Wstałam rano z napuchniętymi oczami, blada, z bolącą głową.
Tak to jest po nieprzespanej nocy wypełnionej samotnością, nadmiernym myśleniem i płaczem.
Nowy dzień, nowe szanse?
Tona makijażu, ładne ciuchy i już nikt się nie pozna, że coś jest nie tak. Patrzę w lustro i staram się spojrzeć obiektywnie na siebie. Nawet jakoś to wygląda. Może nie jestem taka okropna jak sobie wmawiam?
Idę do szkoły już z lepszym nastawieniem, obserwuję ludzi, ich twarze, zachowanie, cholernie smutne społeczeństwo. Byle nie myśleć o sobie, nie myśleć o jedzeniu, przetrwać jakoś ten dzień. I chyba dałam radę. Kolejne lekcje minęły a ja jakoś się trzymam, rozmawiam z ludźmi, śmieję się, jestem taka jaka chciałabym być, może jeszcze za bardzo jest to wymuszone, czuję się niepewnie w towarzystwie ale staram się. Uwielbiam być z ludźmi, niech tak już zostanie, nie chcę znowu zamykać się w swoim małym świecie.
Potrzebuję tej normalności.

Dzisiejszy dzień jest idealny, żeby coś zmienić.
Przecież potrafię! I żaden strach mnie nie powstrzyma!
Jestem silna! Jestem.