Cele i marzenia.

Dziękuję.
Tak na początek.
Dziękuję za przyjęcie i za ciepłe słowa, wiecie jak wiele to znaczy.
Od pierwszych chwil dałyście mi poczucie, że jestem częścią tego społeczeństwa. I już czuję odpowiedzialność w stosunku do Was, tyle przyjemności sprawia mi czytanie Waszych blogów i wspieranie Was.

Zostałam zapytana o cele, do których dążę. Nie ograniczam się tutaj tylko do idealnej sylwetki i zrzucenia zbędnych kilogramów. Chodzi też o moje życiowe plany i aspiracje, takie zwyczajne marzenie, które niczym tu nie zaskakują ale są dla mnie ważne.

Tak w wielkim skrócie chciałabym:
-osiągnąć taki wygląd, żeby w końcu móc zaakceptować siebie, nie podam Wam cyferki jaką chcę osiągnąć, jeżeli nie nauczę się akceptować siebie to nawet 0 nie będzie wystarczająco dobre, waga to wciąż dla mnie pewien wyznacznik tego kim jestem ale chciałabym, żeby to się zmieniło
-przestać wymiotować, zaburzenia zawsze jakąś częścią życia pozostaną, chociażby przeszłością ale przeszłością, o której nie da się zapomnieć, trzeba pamiętać jak wtedy było, że nie warto wracać
-po osiągnięciu idealnej dla mnie figury zacząć normalnie żyć, jeść
-zdać dobrze maturę(aktualnie jestem w 2 klasie liceum, profil biologiczno-chemiczny) i dostać się na studia
-znaleźć pracę, która będzie dawała mi mnóstwo radości i satysfakcji, chciałabym pracować z ludźmi, bezpośrednio im pomagać, nie wiem jeszcze w jaki sposób, staram się znaleźć tą życiową drogę, muszę być pewna tego na 100%, nie chcę już więcej w życiu niczego żałować
-nauczyć się cieszyć małymi rzeczami
-odbudować pewność siebie
-obudzić się pewnego ranka, obok kogoś kogo kocham i stwierdzić, że życie ma sens

Po prostu być szczęśliwa. Tak po prostu. Tak bardzo.

Chciałam rano zobaczyć ile ważę, stałam przed wagą chyba 15 min. Denerwowałam się jakoś dziwnie i nie dałam rady sprawdzić jak dużo w ostatnim czasie mnie przybyło. To jeszcze chyba nie jest ten dzień, nie jestem jeszcze na to gotowa. A jak wejdę i zobaczę dużo więcej niż myślę, że jest?
Nie.
Tak myśleć nie mogę.
Wiem.
Tego już nie zmienię, trzeba iść przodu.
Szukam jakiegoś planu na siebie, boję się tego, że niedługo dalej wpadnę w ten wir głodowania się i wpychania w siebie wszystkiego co popadnie. Walczę na razie, żeby w miarę normalnie jeść. Tak żeby schudnąć, ale bez obsesyjnego myślenia. Tylko dlaczego mój mózg cały czas każdą rzecz przedstawia mi w postaci cyferek. Ciężko jest walczyć. Ale chcę tego. I może jeszcze bilion razy upadnę ale za każdym razem wstanę po swoje. Będę kiedyś cholernie szczęśliwym człowiekiem.